Czy święta da się lubić?

Ja lubię.

Dopóki się nie zaczną.


Okres przedświąteczny (ten, który zaczyna się koło Mikołajek, a nie po Wszystkich Świętych) to taki śmieszny czas, kiedy co roku próbuję sobie wmówić, że może jednak polubię święta. Przecież to takie fajne. Mogę powiesić w pokoju lampki, przez co od razu staje się przytulniejszy. Mogę powtykać goździki w pomarańcze, aby pachniało w całym domu (zamiast smrodu lakieru do paznokci). Myślę, że znowu będę mogła pobawić się w kuchni z moimi pierniczkami. Zaczynam słuchać świątecznych piosenek (ale nie Last Christmas, tego już naprawdę nie mogę słuchać!). Czasami nawet mogę podziwiać prószący śnieg z ciepłego pokoju, ciesząc się, że nie muszę teraz nigdzie iść, tak jak ten facet bez parasola. Czuję tę niby-magię świąt. A potem...

Potem święta, razem z całą swoją drażniącą otoczką są wszędzie. Trzeba ubrać choinkę (nienawidzę ubierać choinki, już wolę myć naczynia). Pomarańcze gniją. Te pierniczki stają się realne i trzeba przy nich stać pół nocy, a potem kolejne 3 dni dekorować, od czego kręgosłup, oczy i palce wołają o pomstę do nieba, przez łzy pytając za jakie grzechy. Świąteczne piosenki są wszędzie, więc nie robią już wrażenia. A śnieg, nawet jak był, to i tak już stopniał i zrobiła się jesienna plucha. I okazuje się, że ta niby-magia, to tak naprawdę tylko niby, bo magii nie ma.

Kto lubi święta, ale te takie już prawdziwe? To zamieszanie w kuchni, uwijanie się przy sprzątaniu, uganianie się za najlepszym okazem karpia, rwanie włosów z głowy podczas myślenia nad prezentami dla najbliższych, a potem przeklinanie Poczty Polskiej i wszechobecne słowo nawzajem. Ja nie przepadam, przyznaję się bez bicia. Wolałabym po prostu wyjechać z mamą w góry. Odpocząć tak naprawdę. Świętować bez kłótni. Może nawet mieć te, tak bardzo oczekiwane w naszym rejonie, białe święta. Wyłączyć się na chwilę z prawdziwego życia. Wylogować się, zapomnieć o całym świecie. Poczuć prawdziwą magię świąt, która odeszła wraz z Mikołajem.

Odpowiadając więc na tytułowe pytanie - święta lubią faceci, którzy w ramach świątecznych przygotowań przynoszą choinkę i grzeją tyłek przed telewizorem; małe dzieci, obsypywane prezentami; osoby, które mają wielką, kochającą się rodzinę, w której wszyscy wszystko robią, dzięki czemu przypada mało roboty na głowę, i nikt się ze sobą nie kłóci. Ja nie należę do żadnej z tych grup. Dlatego świąt nie lubię. Może kiedyś polubię. Dam Wam znać.

A Wy lubicie?